صبح می خندد و باغ از نفس گرم بهار
 می گشاید مژه و می شکند مستی خواب
 آسمان تافته در برکه و زین تابش گرم
 آتش انگیخته در سینه افسرده آب
 آفتاب از پس البرز نهفته ست و ازو
آتشین نیزه برآورده سر از سینه کوه
صبح می اید ازین آتش جوشنده به تاب
 باغ می گیرد ازین شعله گل گونه شکوه
 آه دیری ست که من مانده ام از خواب به دور
مانده در بستر و دل بسته به اندیشه خویش
مانده در بسترم و هر نفس از تیشه فکر
 می زنم بر سر خود تا بکنم ریشه خویش
 چیست اندیشه من ؟ عشق خیالی آشوبی
که به بازویم گرفته ست به بیداری و خواب
 می نماید به من شیفته دل رخ به فریب
می رباید ز تن خسته من طاقت و تاب
آنچه من دارم ازو هست خیالی که ز دور
 چهر برتافته در اینه خاطر من
همچو مهتاب که نتوانیش آورد به چنگ
دور از دست تمنای من و در بر من
می کنم جامه به تن می دوم از خانه برون
می روم در پی او با دل دیوانه خویش
پی آن گم شده می گردم و می ایم باز
 خسته و کوفته از گردش روزانه خویش
خواب می اید و در چشم نمی یابد راه
یک طرف اشک رهش بسته و یک سوی خیال
 نشنوم ناله خود را دگر از مستی درد
آه گوشم شده کر یا که زبانم شده لال
 چشم ها دوخته بر بستر من سحرآمیز
خواب بر سقف نشسته ست چو جادوی سیاه
 آه از خویش تهی می شوم آرام آرام
می گریزد نفس خسته ام از سینه چو آه
 بانگ برمی زنم از شوق که : آنا آنا
ناگهان می پرم از خواب گشاده آغوش
 می شود باز دو دست من و می افتد سست
 هیچ کس نیست به جز شب که سیاه است و خموش

یادم نرفته است!
گفتی : از هراس ِ باز نگشتن،
پشتِ سرم خطاب نکن!
گفتی : پیش از غروب ِ بادبادکها برخواهم گشت!
گفتی: طلسم ِ تنهای ِ تو را،
با وِردی از اُراد ِ آسمان خواهم شکست!
ولی باز نگشتی
و ابر ِ بی باران این بغضهای پیاپی با من ماند!
تکرار ِ تلخ ِ ترانه ها با من ماند!
بی مرزی ِ این همه انتظار با من ماند!
بی تو،
من ماندم و الهه ی شعری که می گویند
شعر تمام شعران را انشاء می کند!
هر شب می اید
چشمان ِ منتظرم را خیس ِ گریه می کند
و می رود!
امشب، اما
در ِ اتاق را بسته ام!
تمام پنجره ها را بسته ام!
حتا گوشهایم را به پنبه پوشانده ام،
تا صدای هیچ ساحره ای را نشنوم!
بگذار الهه ی شعر،
به سروقت ِ شاعران ِ‌دیگر ِ این دشت برود!
می می خواهم خودم برایت بنویسم!
می بینی؟ بی بی ِ دریا!
دیگر کارم به جوانب ِ جنون رسیده است!
می ترسم وقتی که - گوش ِ شیطان کر! -
از این هجرت ِ بی حدود برگردی،
دیگر نه شعری مانده باشد،
نه شاعری!
کم کم یاد گرفته ام به جای تو فکر کنم،
به جای تو دلواپس شوم،
حتا به جای تو بترسم!
چون همیشه کنار ِ منی!
کنارمی، اما...
صد داد از این «اما»!●

شب نه چون روز سخت و جانکاه است
شب کجا٬ روز کجا
شب ماه است.
شب کتابی است پر از راز نهان
شرح آغاز سرانجام جهان
شب در رحمت گردون باز است
دل شب٬ خلوت اهل راز است...

    مهتاب ای مونس عاشقان 

                روشنایی آسمان

 مهتاب ای چراغ آسمان 

                روشنی بخش جهان

                                         کو ماهت

   نزدت چه شبها 

     با او در آنجا بودیم

                   فارغ ز دنیا 

                         لبها به لبها بودیم

      بایکدگر ما پیش تو تنها بودیم

             مفتون شیدا غرق تماشا بودیم

      مهتاب امشب که پیش توام

         او رفته و من مانده ام

                             آه افسوس

    رفت و آن دوران گذشت

      سر نهم بر کوه و دشت از هجرش

       نزدت چه شبها با او در آنجا بودیم

        فارغ ز دنیا لبها به لبها بودیم

      بایکدگر ما پیش تو تنها بودیم

                    مفتون شیدا غرق تماشا بودیم......

                         دلم تنگ است

                           دلم تنگ است

                       به ایوان میروم و انگشتم را بر پوست کشیده شب میکشم

                            چراغهای رابطه تاریکند

خدایا کمکم کن

اینم آهنگ زیبای بنویس... از محسن یگانه و امید که شاید بدرد خیلی از ما بخوره من که روزی چند بار میشنوم

        بنویس

بنویس از سر خط

 بنویس که دلت دیگه به یاد اون نیست

بنویس که بدونه

 وقتی نباشه قلبت از غصه خون نیست

اونکه گذاشت و رفت

 یه روز سرش به سنگ میخوره بر میگرده

دیگه صداش نکن

 بذار خودش بیاد دنبالت بگرده

دیگه گریه نکن

 آخه اشک تو باعث شادیه اونه

دیگه به پاش نسوز

 آخه اون واسه تو دل نمیسوزونه

اگه میخواست می موند

 حالا که رفت و غصه اش رفته زیادم

اگه پیشم می موند

میدید جز اون به هیچکی دل نمیدادم

    آرزویی است مرا در دل
    که روان سوزد و جان کاهد
    هر دم آن مرد هوسران را
    با غم و اشک و فغان خواهد
    بخدا در دل و جانم نیست
    هیچ جز حسرت دیدارش
    سوختم از غم و کی باشد
    غم من مایه آزارش
    شب در اعماق سیاهی ها
    مه چو در هاله راز آید
    نگران دیده به ره دارم
    شاید آن گمشده باز آید
    سایه ای تا که به در افتد
     من هراسان بدوم بر در
    چون شتابان گذرد سایه
    خیره گردم به در دیگر
    همه شب در دل این بستر
    جانم آن گمشده را جوید
    زین همه کوشش بی حاصل
    عقل سرگشته به من گوید
     زن بدبخت دل افسرده
     ببر از یاد دمی او را
     این خطا بود که ره دادی
   به دل آن عاشق بد خو را
   آن کسی را که تو می جویی
   کی خیال تو به سر دارد
   بس کن این ناله و زاری را
                       بس کن او یار دگر دارد
      لیکن این قصه که میگوید
      کی به نرمی رودم در گوش
      نشود هیچ ز افسونش
     آتش حسرت من خاموش
      میروم تا که عیان سازم
     راز این خواهش سوزان را
      نتوانم که برم از یاد
      هرگز آن مرد هوسران را
     شمع ‚ ای شمع چه میخندی ؟
     به شب تیره خاموشم
      بخدا مردم از این حسرت
     که چرا نیست ...

                       من از نهایت شب حرف میزنم

                       من از نهایت تاریکی

 
                       و از نهایت شب حرف میزنم

                       اگر به خانه من آمدی برای من

                       ای مهربان چراغ بیار 

                       و یک دریچه که از آن

 
                       به ازدحام کوچه ی خوشبخت بنگرم

 اینم اون شعری که دلم میخواد روی سنگ قبرم حک بشه ولی میترسم کسی یادش نموونه

                      

 روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
           من می شناختم او را
                          نام تو راهمیشه به لب داشت
   حتی
     در حال احتضار
      آن دلشکسته عاشق بی نام و بی نشان
       آن مرد بی قرار 
   روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
     هر روز پای پنجره غمگین نشسته بود
       وگفتگو نمی کرد
 جز با درخت سرو
  در باغ کوچک همسایه
    شبها به کارگاه خیال خویش
     تصویری از بلندی اندام می کشید
       و در تصورش
         تصویر تو بلندترین سرو باغ را
              تحقیر کرده بود
  روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
                او پاک زیست
                پاک تر از چشمه ای نور
  همچون زلال اشک
   یا چو زلال قطره باران به نوبهار
 آن کوه استقامت
 آن کوه استوار
 وقتی به یاد روی تو می بود
 می گریست
 روزی اگر سراغ من آمد به او بگو 
                                  او آرزوی دیدن رویت را 
                            حتی برای لحظه ای از عمر خویش داشت    
  اما برای دیدن تو چشم خویش را
    آن در سرشگ غوطه ور آن چشم پاک را
      پنداشت
  آلوده است و لایق دیدار یارنیست
    روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
           آن لحظه ای که دیده برای همیشه بست
               آن نام خوب بر لب لرزان او نشست
                              شاید روزی اگر
                              چه ؟ او ؟ نه آه ... نمی آید

تو به من خندیدی 
    و نمی دانستی
       من به چه دلهره از باغچه همسایه
               سیب را دزدیم
 باغبان از پی من تند دوید
     سیب را دست تو دید
       غضب آلوده به من کرد نگاه 
         سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
 و تو رفتی و هنوز
      سالهاست که در گوش من آرام آرام
        خش خش گام تو تکرار کنان
          می دهد آزارم
                           و من اندیشه کنان غرق این پندارم
                                که چرا
                                 خانه کوچک ما سیب نداشت

Goriz o nagorize chashmhaye to, ghorore man,dalile inke ghalbam ra be chashmane to bakhshidam.haman roozi ke rafti,sayeha enkare man kardan.haman roozi ke dar cheshmane to tardid ra didam.va hala roozha o lahzehaye bad az to,man o darya,man o in marg dar amvaj,margi ke pasandidam

گریز و ناگریز چشمهای تو

 غرور من

دلیل اینکه قلبم را به چشمان تو بخشیدم

همان روزی که رفتی ، سایه ها انکار من کردند

همان روزی که در چشمان تو تردید را دیدم

و حالا روزها و لحظه های بعد از تو

من و دریا

من و این مرگ در امواج

مرگی که پسندیدم 

 tamam e an booseha va navazeshha midanestan ke dastane    to viran khahad shod

 chera bavar nakardam

FOROUGH