مهتاب ای مونس عاشقان
روشنایی آسمان
مهتاب ای چراغ آسمان
روشنی بخش جهان
کو ماهت
نزدت چه شبها
با او در آنجا بودیم
فارغ ز دنیا
لبها به لبها بودیم
بایکدگر ما پیش تو تنها بودیم
مفتون شیدا غرق تماشا بودیم
مهتاب امشب که پیش توام
او رفته و من مانده ام
آه افسوس
رفت و آن دوران گذشت
سر نهم بر کوه و دشت از هجرش
نزدت چه شبها با او در آنجا بودیم
فارغ ز دنیا لبها به لبها بودیم
بایکدگر ما پیش تو تنها بودیم
مفتون شیدا غرق تماشا بودیم......
دلم تنگ است
دلم تنگ است
به ایوان میروم و انگشتم را بر پوست کشیده شب میکشم
چراغهای رابطه تاریکند
خدایا کمکم کن
امروز هم گذشت مثل دیروز
صبح با دلتنگی از خواب بیدار شدم
و تمام روز چشم انتظاری.......
خسته شدم چرا این روزها تموم نمیشه
اینم آهنگ زیبای بنویس... از محسن یگانه و امید که شاید بدرد خیلی از ما بخوره من که روزی چند بار میشنوم
بنویس از سر خط
بنویس که دلت دیگه به یاد اون نیست
بنویس که بدونه
وقتی نباشه قلبت از غصه خون نیست
اونکه گذاشت و رفت
یه روز سرش به سنگ میخوره بر میگرده
دیگه صداش نکن
بذار خودش بیاد دنبالت بگرده
دیگه گریه نکن
آخه اشک تو باعث شادیه اونه
دیگه به پاش نسوز
آخه اون واسه تو دل نمیسوزونه
اگه میخواست می موند
حالا که رفت و غصه اش رفته زیادم
اگه پیشم می موند
میدید جز اون به هیچکی دل نمیدادم
خیلی وقته دیگه با هیچکی حرف نزدم
دیشب دوباره خواب دیدم یه خواب شیرین مثل همیشه فکر کردم بیدارم
نمیدونم تا حالا این حس دردناک را داشتی که تو خواب باور کنی بیداری بعد یه دفعه بیدار شی و بفهمی اینبار هم خواب بودمن که همیشه اینطور وقتها گریه میکنم
دوباره یه شعر تو دلم هست یه شعر غمگین، شاید بخاطره این خوابهاست کاش بشه دیگه خواب نبینم
نمیدونم من اشتباه کردم یا روزگار که زندگی من این شد
بازم شکرش
آرزویی است مرا در دل
که روان سوزد و جان کاهد
هر دم آن مرد هوسران را
با غم و اشک و فغان خواهد
بخدا در دل و جانم نیست
هیچ جز حسرت دیدارش
سوختم از غم و کی باشد
غم من مایه آزارش
شب در اعماق سیاهی ها
مه چو در هاله راز آید
نگران دیده به ره دارم
شاید آن گمشده باز آید
سایه ای تا که به در افتد
من هراسان بدوم بر در
چون شتابان گذرد سایه
خیره گردم به در دیگر
همه شب در دل این بستر
جانم آن گمشده را جوید
زین همه کوشش بی حاصل
عقل سرگشته به من گوید
زن بدبخت دل افسرده
ببر از یاد دمی او را
این خطا بود که ره دادی
به دل آن عاشق بد خو را
آن کسی را که تو می جویی
کی خیال تو به سر دارد
بس کن این ناله و زاری را
بس کن او یار دگر دارد
لیکن این قصه که میگوید
کی به نرمی رودم در گوش
نشود هیچ ز افسونش
آتش حسرت من خاموش
میروم تا که عیان سازم
راز این خواهش سوزان را
نتوانم که برم از یاد
هرگز آن مرد هوسران را
شمع ‚ ای شمع چه میخندی ؟
به شب تیره خاموشم
بخدا مردم از این حسرت
که چرا نیست ...
من از نهایت شب حرف میزنم
من از نهایت تاریکی
و از نهایت شب حرف میزنم
اگر به خانه من آمدی برای من
ای مهربان چراغ بیار
و یک دریچه که از آن
به ازدحام کوچه ی خوشبخت بنگرم
اینم اون شعری که دلم میخواد روی سنگ قبرم حک بشه ولی میترسم کسی یادش نموونه
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
من می شناختم او را
نام تو راهمیشه به لب داشت
حتی
در حال احتضار
آن دلشکسته عاشق بی نام و بی نشان
آن مرد بی قرار
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
هر روز پای پنجره غمگین نشسته بود
وگفتگو نمی کرد
جز با درخت سرو
در باغ کوچک همسایه
شبها به کارگاه خیال خویش
تصویری از بلندی اندام می کشید
و در تصورش
تصویر تو بلندترین سرو باغ را
تحقیر کرده بود
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
او پاک زیست
پاک تر از چشمه ای نور
همچون زلال اشک
یا چو زلال قطره باران به نوبهار
آن کوه استقامت
آن کوه استوار
وقتی به یاد روی تو می بود
می گریست
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
او آرزوی دیدن رویت را
حتی برای لحظه ای از عمر خویش داشت
اما برای دیدن تو چشم خویش را
آن در سرشگ غوطه ور آن چشم پاک را
پنداشت
آلوده است و لایق دیدار یارنیست
روزی اگر سراغ من آمد به او بگو
آن لحظه ای که دیده برای همیشه بست
آن نام خوب بر لب لرزان او نشست
شاید روزی اگر
چه ؟ او ؟ نه آه ... نمی آید
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا
خانه کوچک ما سیب نداشت